U svom remek-djelu japanske junačke tradicije, Eiji Yoshikawa fikcionalizira rađanje povijesnog mačevalačkog genija Miyamota Musashija (1584. – 1645.) i njegovu duhovnu evoluciju do konačnog probuđenja (satori). Pri konstrukciji protagonista Yoshikawa koristi elemente filozofije zen budizma. Naime, Musashijevo napredovanje na putu prosvjetljenja autor opisuje nizom direktnih osobnih uvida (kensho) u istinsku (Buddhinsku) prirodu koji prethode satoriju te ih metaforički prikazuje upotrebom različitih tipova sablje, što je ujedno i glavna teza ovog rada. Musashi se u početku bori drvenom sabljom (bokken), koja simbolizira njegovu životinjsku, neuljuđenu prirodu, no napredujući na putu prosvjetljenja, prihvaća čeličnu sablju (katana) iako se povremeno još uvijek bori bokkenom. Ova borba njegove više i niže prirode kulminira u trenutku kenshoa u kojem se počinje boriti dvama čeličnim sabljama, velikom i malom, što predstavlja istinsku evoluciju, koja ga uzdiže na razinu analognu nietzscheanskom nadčovjeku. Konačno, rađanje Musashija kao rinzaijevskog istinskog „čovjeka bez položaja“, trenutak je njegovog konačnog probuđenja, simbolično prikazanog konačnim posezanjem za bokkenom, što razotkriva njegovu Buddhinsku prirodu, odnosno, povratak „k sebi“.