Kako je proces internacionalizacije jezika osobito izražen u znanstvenim disciplinama i terminologiji općenito i kako proces globalizacije utječe na širenje internacionalizama i u drugim funkcionalnim stilovima, primjetna je sve veća važnost i uporabnost vezanih leksičkih morfema, zbog čega se nameće potreba određivanja pojma vezanih leksičkih morfema i razrješenja terminološki neusustavljene uporabe. Vezani leksički morfemi određuju se kao tvorbeni elementi klasičnoga podrijetla ili domaći elementi nastali kraćenjem duljih leksema, a koji se u uporabi ne javljaju kao slobodne osnove. Kako terminologija ne trpi višeznačnost, pojmovi afiksoida i vezanih leksičkih morfema ne mogu se smatrati sinonimnima jer je afiksoid slobodna osnova koja se procesom gramatikalizacije desemantizirala, dok značenje vezanih leksičkih morfema proizlazi iz njihova izraza. Terminološka šarolikost tvorbenog nazivlja nije se prenijela u hrvatske pravopise gdje se vezani leksički morfemi tumače u okviru neistoznačnog pojma afiksoida. Hrvatski pravopisi s obzirom na pisanje vezanih leksičkih morfema neusuglašeni su u nekoliko glavnih točaka. Prvo se odnosi na činjenicu da neki pravopisci elemente kao bruto, neto i žiro neutemeljeno tumače kao vezane osnove, dok su evidentne vezane leksičke morfeme kao mini- i maksi- proglašavali nesklonjivim pridjevima. Drugo pitanje odnosi se na činjenicu da su neki pravopisi propisivali pisanje složenica građenih od triju vezanih leksičkih osnova sa spojnicom, koja bi odvajala prvi složenički dio i naglašavala njegovu koordiniranost i spojno značenje, ne obraćajući pozornost na spojno značenje interfiksa. Treće pravopisno pitanje ne odnosi se toliko na neusuglašenost, koliko na neizjašnjenost pravopisaca oko novih struktura u koje ulaze vezani leksički morfemi kao što su npr. kratice.