Granični poremećaj ličnosti (eng. borderline personality disorder) karakterizira pervazivni obrazac nestabilne afektivne regulacije, kontrole impulsa, međuljudskih odnosa te slike o sebi. Ovi su obrasci sveprisutni, najčešće počinju u adolescenciji i perzistiraju kroz produženo razdoblje. Simptomi koji karakteriziraju ovaj poremećaj mogu se grupirati u tri osnovne klasifikacijske kategorije: poremećeni odnosi, nekontrolirano ponašanje i afektivna nestabilnost. Tipični obrambeni mehanizam osoba s graničnim poremećajem ličnosti jest tzv. cijepanje koje se definira kao rigidno razdvajanje pozitivnih i negativnih misli i osjećaja o sebi i drugima. Etiologiji graničnog poremećaja ličnosti pristupa se višedimenzionalno: iz biološke, kognitivne, bihevioralne te socijalne perspektive. Jedan od najprihvaćenijih etioloških modela graničnog poremećaja ličnosti oblikovan je u okviru biosocijalne teorije koja naglašava utjecaj interakcije između bioloških predispozicija i specifičnih okolinskih faktora na razvoj poremećaja. Primarni tretman za granični poremećaj ličnosti jest psihoterapija koja se može nadopunjavati farmakoterapijom, ovisno o ozbiljnosti specifičnih bihevioralnih simptoma. Brojna istraživanja podupiru učinkovitost nekoliko oblika psihoterapije, a najprihvaćenija je dijalektičko-bihevioralna terapija. Neovisno o vrsti, tretman graničnog poremećaja ličnosti nosi rizik za pojavu specifičnih problema sukladno nizu specifičnih simptoma koje ove osobe mogu ispoljavati i koji mogu ometati terapijski proces. Jedno od sredstava za uspješno nošenje s dotičnim problemima krije se u posebno strukturiranoj komunikaciji. Prognoza graničnog poremećaja ličnosti kronična je i nepovoljna, no u obzir treba uzeti i podatke koji sugeriraju mogućnost napretka tijekom terapijskog procesa u kojem referentnu točku ka pozitivnoj promjeni predstavljaju klijentove jake strane i vrline.