Vještice i slična nadnaravna bića poznata su nam još od malih nogu, kada su nam najstariji pričali i plašili nas pričama o njima. U današnjem vremenu dosta se toga promijenilo, ali ne na sadžajnom, nego na planu forme. Ne slušamo više o pričama o vješticama i vukodlacima nego čitamo i gledamo ih u modernim medijima. Sve više su prisutni čarobnjaci i vampiri, a tako i vještice u filmskoj umjetnosti i umjetnosti stripa, ali ne samo za odrasle, nego i za one najmlađe. Današnja uloga tekstova i filmova nadnaravne tematike nije ona ista kao što je bila prije nego su televizijski i komercijalni mediji zauzeli svu pozornost i potisnuli usmenu knjiženost, ali i pisanu. Zajedništvo, predaja, zanimljivost, ali i pouka, bile su nekadašnje zadaće usmene predaje koja je prelazila sa najstarijih članova obitelji na one najmlađe.U ovom se radu neću okretati i baviti modernim pričama o vješticama, nego o onim najstarijim usmenim predajama koje su zapisane u hrvatskoj književnosti. Vještice, onakve kakve se pamte u najstarijim poznatim predaja do onih vještica kakve su ih viđale naše bake u selima i naseljenim mjestima te slušali priče o njima i bojali ih se. U prvom ću dijelu rada dati definicije i okarakterizirati sliku vještica i predaja, a u drugom ću dijelu izabrane predaje opisati i usporedno analizirati s drugim mogućim književnim vrstama.