Njemački filozof Georg Wilhelm Friedrich Hegel u svom izlaganju o estetici koristi pojam uzvišenosti kako bi izložio put duha koji, u vidu umjetnosti, stupajući u kontakt s Bogom traži prikladnu formu kojom bi ga izrazio. Uzvišenost se pritom postiže u duhu Božjim djelovanjem koje za svoje očitovanje koristi pojavni svijet. Ovaj pojam predstavlja srednji dio simbolične umjetnosti i kao takav on znači povezivanje umjetničkog sadržaja i oblika koji ima postati primjeren način prikaza tog odnosa, no u konačnici ostaje nezadovoljen. U Hegelovom sistematskom pristupu svaki stupanj umjetnosti predstavlja put duha koji ima biti prevladan jer se kao svrha postavlja samopoimanje (filozofija), a ne zorno samopredstavljanje duha (umjetnost). Na ovom stupnju ne radi se o umjetnosti shvaćenoj u njenom pravom značenju, nego o predumjetnosti koja predstavlja dio puta koji duh mora prijeći u procesu spoznaje. Uzvišenost pripada simboličnoj umjetnosti i ovdje je duh okrenut povezivanju najprije s prirodom koja uprisutnjuje najvišu supstanciju u sebi, a zatim traži prikladne izraze kojim bi značenje istupilo kao samostalno u samom sebi. Značenje je na ovom stupnju samostalno ali ne može se primjereno prikazati kao samostalno.