U diplomskome se radu istražuju intertekstualne strategije kojima se Miro Gavran koristio prilikom oblikovanja svoje romaneskne biblijske trilogije, koja se sastoji od romana Judita, Krstitelj i Poncije Pilat. Nakon pregleda povijesnoga razvoja pojma intertekstualnosti i pregleda književnih teorija o intertekstualnosti, od Bahtinova dijalogizma do konstruiranja samoga termina u teoriji Julije Kristeve, s oslanjanjem na kritička promišljanja Marka Juvana u knjizi Intertekstualnost, iznosi se klasifikacija opće i specifične intertekstualnosti, a osim toga važnost se pridaje i teoriji citatnosti (kao eksplicitne intertekstualnosti) Dubravke Oraić Tolić te se njezine postavke analiziraju u Gavranovim romanima. O biblijskoj se trilogiji promišlja u okviru ilustrativnoga i iluminativnoga modusa citatnosti koje je također konstruirala D. Oraić Tolić. Proučavani fenomen intertekstualnosti zaključuje se i promišljanjima Pavla Pavličića. Opisuju se i analiziraju različite strategije kojima se ostvaruje dijalog s biblijskim i Marulićevim intertekstom, koji su tradicijsko i ontološko polazište analiziranih romana. Polazeći od tradicionalnih intertekstualnih formi, kao što su imitacija i parafraza, zalazi se dublju analitičku usporedbu suvremene Gavranove i renesansne Marulićeve Judite. Potom se analizira odmak od tradicionalnoga šenoinskog povijesnog romana i njegove poetike, što se ostvaruje pomoću analize pseudoautobiografskoga modusa pripovijedanja, fenomena metafikcije, autoreferencijalnosti te odnosa fikcije i fakcije. Uz to, promišlja se i o fenomenu estetske istine. Donosi se, prema Gaji Pelešu, narativna analiza najvažnijih likova trilogije, nužna zbog pojave dublje psihologizacije u odnosu na tradicionalni povijesni roman, što dovodi do promišljanja o karakteristikama novopovijesnoga romana. Propituje se i važnost mita i mitske kulturne svijesti kao okosnice intertekstualnoga stvaranja analiziranih romana.