Martin Buber smatra se jednim od začetnikom filozofije dijaloga, a elemente ove filozofske grane on predstavlja u svom djelu Ja i Ti. Njegova filozofija dijaloga temelji se na odnošajnom principu ljudske egzistencije, stoga se njegova filozofija dijaloga može shvatiti i kao filozofija odnosa. Čovjek je definiran kao biće koje je u neprestanom odnosu, a u mogućnosti je ostvariti dvije temeljne vrste odnosa, koje su predstavljene putem parova riječi. Ti osnovni parovi riječi su Ja-Ono i Ja-Ti. Odnos Ja-Ono predstavlja ljudsko ophođenje prema drugom čovjeku, svijetu i Bogu na način koji je obilježen objektivizacijom, iskorištavanjem te instrumentalizacijom. To je odnos koji prevladava u suvremenom dobu, a takav odnos omogućava empirijsku spoznaju, no ne dovodi do mogućnosti ostvarenja cjelovite vlastite egzistencije. Nasuprot tome je odnos Ja-Ti koji predstavlja istinsko i autentično bivanje s drugim, te je takva vrsta odnosa čovjekovo najizvornije i najvrijednije obilježje. Stupiti u Ja-Ti odnos znači biti uistinu prisutan pred drugim, te djelovati neposredno. Taj odnos moguće je ostvariti u sferi Između koja je dinamičan prostor u kojemu se odnos zbiva, a njegova je najvažnija odlika uzajamnost u djelovanju dvaju bića. Odnos Ja-Ti, te Buberova filozofija dijaloga nije ograničena samo na kategoriju ljudskoga, nego je u njoj prisutan i odnos s svijetom, prirodom i Bogom. Pri oblikovanju svoje filozofske misli, Buber je ponajviše bio potaknut židovskim mističkim pokretom-hasidizmom, stoga je odnos Ja-Ti predstavljen i kao način pronalaženja i prilaženja Bogu. Usvajanje i ostvarivanje odnosa Ja-Ti dovodi do duhovnog razvoja pojedinca, do razvitka suosjećanja, te naposljetku i do pronalaženja smisla vlastitog života.