Delegacija bizantskog cara, Alekseja Komnena stigla je 1095. do pape Urbana II. tražiti pomoć za nevolje u kojima se Bizant našao. Iste godine papa je sazvao sabor u Clermontu na kojem je pozvao plemiće, vitezove i ratnike da priskoče u pomoć svojoj kršćanskoj braći na Istoku. Papin je poziv prije svega bio usmjeren višim klasama, ali imao je snažan odjek i među svim slojevima društva na Zapadu. Razlozi su brojni i različiti. Papin poziv su širili putujući propovjednici među kojima je najpoznatiji bio Petar od Amiensa ili Petar Pustinjak. On je propovjedima poticao narod pa je pod njegovim vodstvom krenuo prvi val križarskih pohoda - gomila seljaka i sirotinje iz Francuske i Njemačke, koja je nošena vjerskim zanosom stigla do Konstantinopola. Prvi službeni pohod bio je daleko bolje organiziran, a predvodili su ga većinom mlađi plemićki sinovi od koji se najviše ističe Gotfrid Bujonski. Dolaskom u Konstantinopol postignut je dogovor križara s Bizantom o vraćanju osvojenih zemalja od Seldžuka pod vlast cara Bizanta. Križari su postigli željeni cilj oslobađanje Jeruzalema, 1099. godine, ali su tijekom pohoda počinili strašne zločine nad stanovništvom, posebno židovskim. Križarima je osvajanje olakšano i tadašnjom razjedinjenošću muslimana, tj. svađom između Seldžuka i Fatimida. Od osvojenih područja križari su formirali križarske državice Jeruzalemsko kraljevstvo, kneževinu Antiohiju, grofovije Edessu i Tripoli.