Cilj je ovog rada opisati konstrukt pravednosti u organizacijskom i akademskom kontekstu. U organizacijskom se kontekstu pravednost odnosi na zaposlenikovu percepciju pravednosti u organizaciji s pripadajućim kognitivnim, emocionalnim i ponašajnim reakcijama, dok se u akademskom kontekstu ona definira kao percepcija pravednosti ishoda ili procesa koji se pojavljuju u akademskom okruženju pojedinca. Pravednost se najčešće konceptualizira kroz tri dimenzije: ishode (distributivna pravednost), procese donošenja odluka (proceduralna pravednost) i interpersonalni tretman (interakcijska pravednost). U ovom je radu poseban naglasak stavljen na konstruk pravednosti u akademskom okruženju pojedinca. Distributivna pravednost u akademskom okruženju odnosi se na percipiranu pravednost raspodjele ocjena, dok se proceduralna pravednost veže uz sami proces ocjenjivanja. Možda najbitnija u akademskom okruženju je interakcijska pravednost koja predstavlja doživljaj pravednosti u interpersonalnim odnosima. Ovaj rad također donosi pregled odrednica pravednosti, kao što su kredibilitet (vjerodostojnost profesora; sastavljena od tri značajke: kompetentnost, karakter i pokazivanje brige) i moć profesora, mogućih reakcija studenata na (ne)pravdu – emocionalnih i ponašajnih, kao i učinke pravednosti na motivaciju studenata, afektivno učenje, izražavanje neslaganja, pružanje otpora te antisocijalna ponašanja. Brojna istraživanja u ovom su području dokazala kako pravednost može igrati značajnu ulogu u akademskom životu studenata. Također, profesori, koji dijele pravedne ocjene, imaju pravedne postupke ocjenjivanja te su pravedni u odnosu sa svojim studentima, češće dobivaju pozitivne evaluacije od strane studenata. Stoga, u radu su predstavljeni i načini kojima bi se moglo potaknuti poboljšanje kompetencije pravednosti kod profesora kako bi se moglo pozitivno djelovati na odnos između profesora i studenata.